dipje

Deze morgen met volle moed opgestaan, ik zou de garage verder onder handen nemen, maar dat sloeg al vlug over. Ik kan dat soms echt hebben, en ook al vind ik het zelf zo hatelijk, op de moment zelf, kan ik mezelf niet veranderen. De plannen waren er dus wel om de garage verder op te ruimen en te sorteren, wat weg moet en wat voor hergebruik wordt weggegeven, maar het zal dus voor morgen zijn. En wat was de reden? Ik hoorde een lied op de radio: "That's what friends are for" van nja er zijn zoveel zangers die dit al gecoverd hebben... Maar de versie die ik het liefst hoor is dan toch die van Carole King, samen met Celine Dion, Gloria Estefan en Shania Twain. En die dames zorgen dan ook voor de overvloed van tranen vandaag. De tekst ging door merg en been. Toen we vorig jaar aan dit avontuur begonnen, had ik nooit gedacht dat ik zo emotioneel zou zijn, bij het gedacht dat ik sommige vrienden moet achterlaten. En ook al weet ik dat men wel beloofd om op bezoek te komen, de vrees is er toch sterk dat dit niet zo zal zijn. En het feit van de slecht 1 week vakantie's van de kids, kunnen we zelf maar alleen in Juni komen en 1 keer in het jaar is toch echt weinig!! Ik troost mezelf dan maar dat ik dan wel een maand zal hier blijven. En vraag me af of die twijfels dan nooit zullen weggaan...