Lente!

Wat is het een zalig gevoel om met de zon in je snoet wakker te worden! Omdat we geen gordijnen hebben, was ik alweer (tegenwoordig een normaliteit) wakker voor de wekker afliep en de zon die straalde onze kamer binnen. Het zag er een leuke dag uit, niet alleen omdat ik maar een half dagje moest werken, maar die eerste zonnestralen, het bovenhalen van zomerse kledij, doet mij altijd glimlachen. Ik was dan ook blij dat het 12 uur was en het werk erop zat en ik nog de hele namiddag kon gaan genieten van dat zonnetje! Maar eerst, naar de kine. Na een tripje naar Dendermonde, wat eigenlijk niet moest, want vandaag moest ik bij de kinesist in Schoonaarde zijn. (OEPS) Hop naar de manège met ons Faye. Ze reed vandaag weer op Active, die ze met de dag leuker vindt. Ik had dan eens tijd, om ons Dolfje, eens een goeie poetsbeurt te geven en dat was nodig, want dat winterhaar is hij al serieus aan het verliezen! Ik hing dan ook weer vol met witte haartjes. Gelukkig had ik een wit topje aan, en dan valt dat niet zo erg op. Ik dacht nooit dat mijn band met Dolfie zo goed ging zijn. Wat ga ik die grote jongen toch missen!

visum in de post

Vandaag op het werk, kreeg ik van Jim een telefoontje dat ons visums zijn toegekomen! Joepi! NEW HAMPSHIRE USA here we come!!!

terugblik op een bcwa bootreisje en terug aan het werk

Gelukkig was ik deze morgen, wat nog nooit eerder is gebeurd, eens vroeger wakker dan mijn wekker. Vandaag terug aan het werk en "de grote boodschap" melden op het werk. (En dan heb ik het niet over een WC bezoek) Mijn baas zei: Zwanger of Amerika? Haha, die zag het al aankomen. Het is wel leuk dat we nu eindelijk het niet meer moeten wegsteken, nu alles zeker is. Maar eerst even terugblikken op een onvergetelijk reisje: De country cruise naar Leeds, Engeland. We zijn vrijdagmiddag met de auto vertrokken richting Zeebrugge en daar lag de P&O boot al klaar. Eenmaal ingescheept, hadden we vlug goeie plaatsen aan de dansvloer en omdat we met ons groepje in delen gingen eten, konden we onze mooie plaatsen behouden. Kris heeft dan in 3 sets het beste van zichzelf gegeven, zoals gewoonlijk. Hij is gewoon de beste, dat is weeral eens bewezen dit weekend. Zaterdag 's morgens vroeg, veel te vroeg wakker gemaakt door ons Ellen! Maar het was wel nodig, want we moesten lang aanschuiven om af de boot te geraken en voorbij de "border patrol", onze bus te nemen. We hebben dan met ons groepje een paar uurtjes in Leeds, al shoppend, doorgebracht en een kleine 4 uur later, terug hup met de bus naar de boot. Op zaterdagavond, vond ik het minder leuk, ook al waren er velen verkleed voor St. Patricksday! Dat was wel leuk om te zien! Maar de zangers waren minder en de sfeer was wat weg. Misschien komt dat bij mij gewoon omdat mijn pootje dan al serieus zeer deed. Op zondag morgen hebben we nog vlug een ontbijtje meegenomen en richting huiswaarts. Faye en ik hebben de hele namiddag geslapen en Jim die ging even gaan stappen! Das nen echten he! Zie hier de foto's

bootreisje bcwa

Dan moeten we voor de kids eens niet vroeg uit bed, dan moet ik toch wel om half 9 bij de kinesist gaan zeker? :S Faye is natuurlijk al wakker, ze mag vandaag thuisblijven van school, want deze middag vertrekken we met een P&O boot naar Leeds, Engeland. Owen is sinds gisterenavond al bij mijn schoonouders gaan logeren, want hij mag samen met neefje Lennerd, een weekendje naar zee. Die zullen het "Ostend" hotel eens onveilig gaan maken. En het zal extra leuk zijn voor hem, om zijn verjaardag aan zee te vieren. Omdat hij toch nog niet zoveel tijdsbesef heeft, vind ik het ook niet erg om zijn feestje naar volgende week te verschuiven. Dit reisje wilden we absoluut eens meemaken, en het is ook de laatste keer dat ze dat doen en voor ons de laatste keer dat we meekunnen. Jammer dat mijn maateken, Marina niet meegaat, maar er is genoeg volk, om er een super weekendje van te maken.

consul

Het was een vroege dag, deze morgen, toen om kwart voor 6, de wekker afliep. Vlug nog even de douche in om onze rit naar Brussel in het spitsuur te starten. De goden waren ons goed gezind vandaag, er was geen meter file. Eenmaal aangekomen in Brussel, was het wel even schrikken hoeveel security er rondliep. Zelfs op straat moet je al door een veiligheidscontrole. Eenmaal toegekomen op huisnummer 27, nogmaals buiten wachten, om dan 1 voor 1 binnen te mogen. Na een half uurtje buiten in de kou te wachten, mochten we elk apart, eerst ik en dan Jim binnen. Gelukkig ging de metaaldetector niet af, maar ik had ze al gewaarschuwd over het metaal in mijn voet. Het leek even gelijk bij de beenhouwer, nummertje trekken en wachten. Gelukkig hadden we nummer 9 en viel het wachten nog vrij goed mee. Eerst moesten we aan een loket, alle nodige documenten afgeven en het duurde toch even vooraleer alles gecontroleerd was. Nog even de vingerafdrukken nemen met een scanner en dat deel zat er al op. Tijdens het wachten, stond er een tv op, met natuurlijk CNN, een programma over aandelen was op. Daarnaast hing er nog een tv, waar de counter en volgnummers op verschenen. "Ping" het was terug aan ons, en we hadden wel een beetje gezonde stress, nu was het laatste deel. Het gesprek met de consul. De zenuwen waren eigenlijk totaal niet nodig en het was puur een formaliteit. Een vriendelijke vrouw, verscheen voor ons, terug aan een loket. Het ging eigenlijk heel vlug en ze had meer dan 1 goed nieuws voor ons. Na een paar simpele vragen aan Jim te stellen, zoals: hoelang werk je al voor Oracle, Wat doe je daar, en kunnen jullie al skiën? Deze laatste vraag was eigenlijk wel grappig, waarbij we beiden, in koor, zeiden: "Nog niet". Toen kwam het 2de goeie nieuws. Normaal was het visum voor 3 jaar en kan je dit later verlengen met nog eens 2 jaar. Maar wij hebben vandaag direct een visum voor 5 jaar gekregen. We waren er heel blij mee, maandag worden de paspoorten aangetekend opgestuurd. We kijken al uit sinds vorig jaar in april en nu een jaar later, is het eindelijk zover!

dipje

Deze morgen met volle moed opgestaan, ik zou de garage verder onder handen nemen, maar dat sloeg al vlug over. Ik kan dat soms echt hebben, en ook al vind ik het zelf zo hatelijk, op de moment zelf, kan ik mezelf niet veranderen. De plannen waren er dus wel om de garage verder op te ruimen en te sorteren, wat weg moet en wat voor hergebruik wordt weggegeven, maar het zal dus voor morgen zijn. En wat was de reden? Ik hoorde een lied op de radio: "That's what friends are for" van nja er zijn zoveel zangers die dit al gecoverd hebben... Maar de versie die ik het liefst hoor is dan toch die van Carole King, samen met Celine Dion, Gloria Estefan en Shania Twain. En die dames zorgen dan ook voor de overvloed van tranen vandaag. De tekst ging door merg en been. Toen we vorig jaar aan dit avontuur begonnen, had ik nooit gedacht dat ik zo emotioneel zou zijn, bij het gedacht dat ik sommige vrienden moet achterlaten. En ook al weet ik dat men wel beloofd om op bezoek te komen, de vrees is er toch sterk dat dit niet zo zal zijn. En het feit van de slecht 1 week vakantie's van de kids, kunnen we zelf maar alleen in Juni komen en 1 keer in het jaar is toch echt weinig!! Ik troost mezelf dan maar dat ik dan wel een maand zal hier blijven. En vraag me af of die twijfels dan nooit zullen weggaan...

molenkouter 24

Deze middag hadden we onze 2de afspraak in verband met de verkoop van ons huis. De eerste was met een immobiliënkantoor, maar achteraf hebben we zoveel slechts ervan gehoord dat we geen zin meer hebben om met een immobiliënkantoor aan de slag te gaan. Daarom vandaag een bezoek aan de notaris uit Berlare. Na een kort gesprek, deelde hij mee dat hij een kijkje wilde komen nemen, en we stonden dan ook versteld dat hij dit direct wilde doen. "Binnen 10 minuten" zei hij. Nu wist ik dat mijn altijd opruimende karakter, goed van pas ging komen en ik dacht direct aan dat Jim deze morgen nog zei dat ik precies een lente schoonmaak begonnen was. 10 minuten later stond hij inderdaad al aan de deur. Aan zijn gelaatsuitdrukkingen kon je echt niets aflezen. Een "hmm" gromde hij soms eens. Na een half uur als een echte verkoopster, ons huis aan te prijzen, ging hij eindelijk zitten. Want die man kon ik met moeite volgen met van hier naar daar te lopen. Het was grappig, hij leek enorm in de ban van zijn fotocamera. En toonde dan ook met veel plezier, hoe zijn foto's beter uitkomen, dan gewone foto's en hij had gelijk. Want we dus vermoeden, werd werkelijkheid. Volgens hem is ons huis meer waard dan wat de makelaar zei. Waarschijnlijk is dit puur omdat de makelaar een vaste vergoeding vroegen om het te verkopen, dus wat maakt het hen dan nog uit voor hoeveel ze het verkopen en een notaris vraagt eigenlijk bijna niks, dus hij heeft dan ook geen voordelen, uit het te hoog aanprijzen van ons huis. Het was weer een leerrijke dag dus. We zijn de postenveloppen ook gaan halen in de post, maar Berlare zou Berlare niet zijn, zonder morgen nog eens terug te moeten, want de stickers voor de aangetekende zendingen zijn op. De laatste 2 had ze al op andere enveloppen gekleefd voor ons. Want ook thuis heb ik een grote papierhandel af te werken voor we vertrekken en daar heb ik de laatste weken in mijn ziekteverlof echt wel van geprofiteerd. En dat ga ik dan nu nog wat doen, wat verder rusten, want na zo een drukke dag begin ik mijn voetje echt wel te voelen...

Afspraak ambassade

Vandaag gingen we even "vlug" telefoneren naar de Amerikaanse ambassade in Brussel, om ons afspraak voor ons intervieuw vast te leggen. Dat werd een ganse dag, vol digitale formulieren invullen, meerdere malen terugbellen, en 5 uur later hadden we eindelijk een Nederlandstalige vrouw aan de lijn, waarbij we dan ook nog eens alles konden opzeggen, wat we nu al 4 keer hebben ingevuld op digitale documenten. Maar het einde is dan toch in zicht, en hebben we een afspraak gekregen. 

Donderdag 15 maart om half 9... 

Buiten wat postpakketten klaarmaken en nog enkele bladzijden in te vullen, zijn we helemaal klaar voor ons gesprek. Faye en Owen moeten dan toch niet mee op gesprek, omdat ze nog te jong zijn om te interviewen, waarmee ik eigenlijk wel blij voor ben. We zijn zelf al genoeg gestresseerd, laat staan wat het voor de kids zou zijn om mee te moeten gaan.

Er werd ons ook gezegd, dat het visum, dat we dan hier verkrijgen, nog niet helemaal zeker is, want bij aankomst in de States, moeten we dan ook nog via een Immigration Officer en hij keurt het dan goed.

Ik maak mezelf echt wijs, dat dit een formaliteit is, want op dat punt hebben we wel al alles achtergelaten. En ik kreeg toch even een koude rilling, toen de ambassade dame dit zei. 

Ik ga proberen niet te veel na te denken over deze woorden...