wauw zo lang geleden

Ik weet nog dat ik zei: "eenmaal in de States, ga ik elke dag op mijn blogje schrijven", die woorden zijn nu eenmaal niet uitgekomen, maar ik doe mijn best. Vandaag een mijlpaal in mijn kindjes hun leven, de eerste dag op school in Amerika! Faye moest deze ochtend al om half 8 op school zijn, maar ze lijkt op haar mama en die kan goed het bed uit, zelfs met te weinig slaap, want ze had wel wat stress gisterenavond. Eenmaal op school werd ze opgewacht door Mevrouw Lewis, haar Engelse lerares, die ging een ganse dag haar bijstaan, maar toen ik Faye om 2 uur van school oppikte, zei Faye trots dat ze maar een halve dag heeft bij haar gebleven en dat ze het wel alleen kon. Mijn flinke meid! Het moet toch beangstigend zijn om de taal niet te spreken en maar een beetje te verstaan en dan als jongste in een school met 600 leerlingen gegooid worden. Ze had een super dagje gehad, vertelde ze mij, tijdens ons babbeluurtje. Dit uurtje, duurt niet altijd een uur, maar dan zitten we met ons 2, als 2 vriendinnen, op het terras, dicht bijeen en dan vertellen we. Sinds we naar hier zijn gekomen, vind ik dat mijn band met mijn 10 jarige dochter enorm verbeterd is. Faye was vroeger veel meer gesloten en nu flapt ze er alles uit tijdens ons babbeluurtje. Owen zijn eerste dag, in Kindergarden, liep van een leien dakje. Als ik hem afzette op school, verwachtte ik wel een traantje, want bij deze school mag je niet mee naar de koer. Vrijwilligers openen de deur van je auto, halen je kind eruit en je kan beschikken. Beetje raar vond ik dat, maar eigenlijk wel een goeie regeling, als ik zie hoe het in België soms verloopt aan de schoolpoort. Je doet soms meer slecht dan goed door dat afscheid te rekken. Owen moet maar 3 uurtjes naar school. Elke dag van 12 tot 15 uur. Hij had een leuke dag gehad, maar had niet veel zin om erover te praten. Hij kwam enkel zeggen dat hij een leuke juf heeft, dat er een ander kindje nooit stopt met tetteren, en hij rolde zijn ogen eens :) en dat een andere jongen niet op zijn plaatsje wou blijven zitten, waarop hij zei dat hij dat natuurlijk wel deed :)

verhuisd!

De laatste 2 weken heb ik het nogal druk gehad en nog niet op mijn blogje kunnen schrijven. Maar we zitten in ons nieuwe huis, dat we nu gaan huren voor een jaartje, en hopelijk is ons huis in België volgende zomer verkocht en dan kunnen we een eigen huis kopen. Het zijn al 2 emotionele weken geweest voor mij. De tranen hebben met overvloed gerold. Terwijl ik het hier wel leuk vindt, mis ik mijn vrienden wel enorm. Ik dacht dat dit allemaal wel meer ging meevallen, met facebook en mail en skype, heb je veel contact, maar ik mis toch mijn sociale leven enorm. Deze week zal ons huis volledig klaar zijn, alles uitgepakt en zo, en dan wil ik aan ons nieuwe sociale leven gaan werken. Ik heb al een Moedersclub van Amherst aangeschreven, die doen wel vanalles wat ik normaal niet zou doen in België, maar het is een goeie manier om ook "stay @ home moms" te leren kennen. Ook heb ik al wat rondgekeken om terug te gaan linedansen en voor Faye zorgen dat ze kan gaan paardrijden. Deze avond zijn we met Eamonn, Owen's peter uit België gaan eten in Longhorn Steakhouse en hij had zijn neef en diens vrouw meegebracht die hier in Nashua wonen en zo hebben we toch eens een sociale avond gehad. Het is een heel leuk jong koppen en we hopen ze nog meer te zien en telefoonnummers zijn uitgeruild. :D Dus nu werken aan een sociaal leven, want ik heb dat echt wel nodig om hier te overleven!